Het leven geeft je vaak de mooiste lessen, bewustwordingsmomenten en spiegels.
Twee dagen geleden beklom ik in Oostenrijk een berg. En toen kwam het volgende me binnenvallen. Een sterk besef. Zoals:
✔ Het onverwachte een kans geven.
In de ochtend waren we alleen nog maar van plan naar een mooi wandelgebied te gaan en naar de Falkertsee. We twijfelden. Veel was nog dicht. Maar we dingen toch. We werden verrast door de stilte en de prachtige natuur en totaal onverwacht besloten we de Falkertspitze te beklimmen. De sneeuw was erg diep en de tocht zwaar. We waren niet naïef maar pittig was het wel! Zeker de steile hellingen. Maar zo prachtig. Fantastisch! Het was zo’n onverwacht cadeau. Door het onverwachte onbevangen een kans te geven hadden we een fantastische dag en ervaring.
✔ Angst en aanmoediging
De tocht was zo mooi. Alles zat mee. De zon, weinig wind, mooi landschap en hemelse uitzichten. Samen met mijn lief en de hond. Beter kon niet. Een dag uit een boekje. En al hoewel 90% super was, had ik toch een paar momenten even een frozen rabbit gevoel. Dat angst en onzekerheid bezit van me namen. Op de steile hellingen bijvoorbeeld. Ik liet de angst toe. Ik liet het door m’n lijf gaan. Langzaam werd ik rustiger en kon ik samen werken met mijn angst. Durfde ik op mijn eigen moment de stap te nemen. Daarbij was ook de aanmoediging en support van mijn vriend helpend. Hoe fijn als er mensen zijn die je vuur aanwakkeren en je support geven. Ik werd niet uitgelachen, mijn angst werd niet weggewuifd als zijnde “is niet nodig”. Ik werd geholpen en gecoacht te geloven in mijn eigen kunnen.
Het tegenkomen van mijn onzekerheid ging ook over mild zijn naar mezelf. Kunnen zijn met wat zich aandient en mezelf toestaan ook dat te mogen zijn en voelen. Ik hielp mezelf. Gaf mezelf steun. De aanmoediging van de ander hielp ook. Bang + actie = moed.
✔ Genieten van wat volbracht is.
Bovenaan de top had ik prachtig uitzicht en kon ik rusten voor we de tocht naar beneden gingen maken. Naar beneden kijkend zag ik in de sneeuw de sporen van de weg die we hadden afgelegd. Indrukwekkend! Het voelde goed. Ik had het toch maar mooi gedaan. We hadden echt iets beleeft. Genietend van wat ik bereikt had. Vervulling. Voldoening. Dankbaarheid. Liefde. Het was er allemaal. Zo goed dit te voelen en waar te nemen. Bijzonder!
✔ Het belang van ontspanning en opladen
Na inspanning komt ontspanning. Het was zo fijn om later bij het huisje op ons terras lekker te rusten. Hond in het gras. Drankje en hapje. Mijn ervaring delen met familie. Foto’s bekijken. Boekje lezen. We aten veel later omdat we allebei genoten van het nagenieten en ontspannen. Maar we lieten tijd even voor wat het is. Het ritme mocht zijn eigen weg even volgen.
Het waren zomaar wat dingen die op zo’n dag voelbaar waren. Maar ook in het alledaagse, zonder Oostenrijkse berg, geeft het leven continue waardevolle inzichten. Ik hoef alleen maar te kijken, te voelen, te luisteren en vooral te ervaren.
Hoe is het voor jou?
Geef jij het onverwachte weleens een kans?
Ben je onbevangen als het anders loopt dan je gedacht had?
Sta je open voor de ervaring die je dat kan opleveren?
Welke verhalen vertel jij jezelf?
Gaan ze over kritiek of moedig je jezelf aan en waardeer je jezelf om wat je doet en bent?
Heb je mensen om je heen die je vuur aanwakkeren en in plaats van doven?
Kan je genieten van wat je hebt bereikt?
Stil staan bij wat je allemaal bent en kunt?
En als je iets hebt volbracht wat je inspanning heeft gekost, of wat misschien moeilijk, nieuw of anders was, neem je dan de tijd om weer op te laden? Om te ontspannen?
Ben benieuwd of jij onlangs nog iets onverwachts hebt gedaan dat je heeft verrast. Deel het met me!
